Instytut Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk

Wojciech Śmieja wpisuje się swoją książką mocno w nurt badań nad – rozumianą tu jako fantazmat, mit, fikcja – męskością w jej relacji z kulturą dominującą. Oczywiście, fikcjonalność nie osłabia ani symbolicznego potencjału, ani materialnego oddziaływania, w tym możliwości zadawania ran. Nieprzerobiona historyczna trauma, a nade wszystko zdolność do autoodtwarzania się fikcji podtrzymują przy życiu narrację hegemonicznej męskości. Rezerwuarem – a może i kliniką – tego „wiecznego Grunwaldu” jest literatura. Hegemonia i trauma może być umieszczona w przynajmniej trzech porządkach lekturowych: jako rozwinięcie prowadzonych dotychczas dość skąpo man studies: jako kolejna rewindykacja kanonu literatury polskiej XX wieku; jako przyczynek do dyskusji na temat gwałtownej restytucji kategorii polskości w polityce i kulturze ostatnich lat. Każdy z tych sposobów czytania przyniesie czytającym pożytki i przyjemności.

z recenzji wydawniczej prof. Ingi Iwasiów

Wojciech Śmieja – ur. 1977, badacz literatury związany z Uniwersytetem Śląskim, dr hab., autor Literatury, której nie ma. Szkiców o „literaturze homoseksualnej” (2010), Homoseksualności i nowoczesności. Szkiców o teorii, historii i literaturze (2015), a także wielu artykułów, szkiców, esejów w „Pamiętniku Literackim”, „Tekstach Drugich”, „Śląskich Studiach Polonistycznych” i in. Miłośnik reportażu i fotografii – swoje (foto)reportaże publikował m.in. w „Polityce”, „Gazecie Wyborczej”, „Kontynentach”, w 2012 ukazał się zbiór Gorsze światy. Migawki z Europy Środkowo-Wschodniej.