Instytut Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk

 „New Literary History” nie stało się nigdy organem programowym żadnej doktryny badawczej (...)„ a swą specyfikę oparło raczej na formule swobodnej konwersacji między przedstawicielami różnych tradycji, szkół czy kierunków (publikowano tu teksty tak odmiennych autorów, jak choćby Jurgen Habermas i Stanley Fish, Hélène Cixous i Terry Eagleton, Claude Lévi-Strauss i Harold Bloom).

Zasada różnicowania perspektyw i stanowisk jest utrzymana − z zachowaniem wszelkich proporcji − także w przedstawianym wyborze (choć przeważają w nim prace autorów nieco mniej znanych, wydobyte spoza podstawowej listy lektur dzisiejszego humanisty). Wywody inspirowane radykalną krytyką społeczną sąsiadują tu z emfatycznym wyznaniem miłości do książek, spekulatywne roztrząsania pojawiają się obok historycznych rekonstrukcji, poststrukturalistyczne swawole kontrapunktują poczciwą moralistykę, a szczegółowe glosy filologiczne przeplatają się z globalnymi diagnozami stanu dzisiejszej kultury. Żywię jednak nadzieję, że wielogłosowość tomu nie oznacza całkowitej kakofonii, a jego zawartość nie tworzy chaotycznego składowiska przypadkowych komentarzy. Zgromadzone artykuły (poza dosłownie paroma wyjątkami) pochodzą z ostatnich lat, były dobierane z myślą o tym, by umożliwić wielostronny ogląd stylów badawczych funkcjonujących we współczesnej humanistyce, ale zarazem, by mogły ze sobą korespondować, sytuować się wobec wspólnych punktów odniesienia i uwydatniać pewne szersze tendencje.