Instytut Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk

Wykłady są i nie są skończoną całością. Nie są, bo los nie pozwolił Krzysztofowi Okopieniowi sfinalizować książki. Są  bo mimo że została ona skomponowana na podstawie nie tylko pozostawionego planu i napisanych partii, ale także różnych tekstów powstałych i publikowanych w różnych latach, w tym także z rękopisów, notatek i konspektów  to jednak stanowią zwartą całość, prezentującą czytelne i stanowcze stanowisko autora.

Krzysztof Okopień był filozofem w źródłowym tego słowa znaczeniu. Interesowała go filozofia, którą za najbliższą mu tradycją  fenomenologiczną  można nazwać filozofią pierwszą. To jest taką, która podejmuje fundamentalne pytania, wadzi się z zasadniczymi sprawami. Co zaś najistotniejsze, podejmowane decyzje Krzysztof Okopień motywuje stosunkiem do powinności filozofii i  stosunkiem do siebie  filozofa. Nie istnieją dla niego rozstrzygnięcia inne niż takie, które przeszły przez osobiste, dogłębne nie tylko przemyślenie, ale i doświadczenie.

Toteż w książce miały pełne prawo znaleźć się rozprawy odmienne gatunkowo i  tematycznie, skupione na problemach filozoficznych, estetycznych, politycznych, religijnych. Wszystkie je łączy jeden dylemat: teodycei.

Krzysztof Okopień pozostawił myśl filozoficzną indywidualną i wykrystalizowaną, nieprzyczynkarską i nieokazjonalną. Rozprawy, także te w rękopisach, są napisane jasno (acz często stylistycznie zawile), z precyzyjnym porządkiem wywodu i argumentacji. Zapewniają czytanie myślące wespół z autorem.

z recenzji prof. Danuty Ulickiej