Instytut Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk

Współczesny człowiek musi nie tyle zmierzyć się z prawdą faktyczną o Zagładzie i nie tyle nawet wpleść opowieść o Zagładzie we własne życie, lecz wpleść samego siebie w opowieść o Zagładzie. Myślę, że ta teza jest doniosła –  można powiedzieć, że w dużej mierze czynimy już to pierwsze (edukacja na temat Zagłady, piśmiennictwo, wiedza historyczna), a nawet to drugie (wrażliwość połączona z elementarną wiedzą sprawia, że Zagłada staje się częścią kondycji współczesnej jednostki), lecz to trzecie pozostaje niejako w horyzoncie możliwości i tę możliwość Sonia Ruszkowska wskazuje w swojej książce z całą jasnością.

z recenzji prof. Roberta Piłata

Tematyką swoich rozważań Sonia Ruszkowska włączyła się w prowadzone na świecie dyskusje na temat człowieczeństwa ofiar masowych mordów i ludobójstw, pamięci, tożsamości i traumy, które dominują światową humanistykę od lat osiemdziesiątych. Przy takim nagromadzeniu publikacji dotyczących tej problematyki oraz pojawiającej się już od wielu lat krytyki „nadużywania dyskursu pamięci” można sądzić, że w takiej sytuacji przesytu trudno jest napisać coś ciekawego i odkrywczego. Książka Soni Ruszkowskiej pokazuje jednak, że można. Jest to oryginalna, twórcza i dynamiczna praca otwierająca wiele nowych perspektyw widzenia badanej problematyki. [...] W istocie bowiem, wychodząc od specyficznego i transformującego doświadczenia masowej śmierci, Soni Ruszkowskiej chodzi o przemyślenie śmierci w planie ontologicznym, o zaproponowanie odmiennej ontologii śmierci.

z recenzji prof. Ewy Domańskiej