Instytut Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk

Z estetyki nieskończoności dotyczy przede wszystkim twórczości poetyckiej i lirycznej; poruszane zostają tu problemy pierwszorzędne, obecne zarówno w pisarstwie poetów znanych (Adam Mickiewicz, Zygmunt Krasiński, Czesław Miłosz), jak i pozostających w cieniu, słabo opisanych i czekających nadal na komentarze (sporo miejsca zajmuje w książce np. liryka Janusza St. Pasierba, Arnolda Słuckiego). Pisanie o poetach, zwłaszcza ich twórczości, ze zbliżeniem soczewki do złożoności artystycznej utworów, nie jest dziś pierwszym interesem historyków literatury (a nawet krytyki literackiej), zatem książka Bernadetty Kuczery-Chachulskiej wyróżnia się na tle piśmiennictwa literaturoznawczego; tym bardziej że metoda, jaką się posługuje, nie stanowi powrotu do starych sposobów opisu poezji (np. strukturalizmu) ani od od nich zupełnie nie abstrahuje, dając w rezultacie nowy typ lektury, we wprowadzeniu określonej jako "budzenie przestrzeni [powstającej] w momencie zetknięcia się i przecięcia pól 'działającego' lirycznego tekstu i równie aktywnego (kontemplatywnego) aktu percepcji. Takie nastawienie umożliwia bardzo głębokie wniknięcie w naturę artystycznego tekstu, rozpoznanie jego estetycznego statusu. Na uwagę zasługuje fakt, że temat czy „zawartość” utworu literackiego widziane są przez formalne uwikłania i niuanse, co ocala pierwotną jedność komentowanych tekstów. Zobaczenie ich jako dzieł sztuki, operowanie kategoriami estetycznymi (liryczność) lub tworzenie ich (np.„lozańskość”) daje w rezultacie ogląd twórczości przekraczający zamknięty krąg dysput literaturoznawczych, wchodzi na teren bardziej uniwersalnej refleksji o sztuce.