Instytut Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk

Autorka monografii rozważa problematykę egzystencjalną w poezji Julii Hartwig, której niezbywalny aspekt stanowią wychylenie w kierunku metafizyki oraz refleksja nad sztuką jako równoprawną płaszczyzną istnienia. Kluczami do interpretacji tych zagadnień są kategorie bytu, epifanii, apokatastazy, a następnie pamięci i doświadczenia. Umieszczenie dociekań w kręgu hermeneutyki Gadamera oraz filozofii podmiotu pozwoliło uwypuklić główne zręby poetyckiego światopoglądu Hartwig. Widzi ona egzystencję jako projekt rodzący się we wciąż ponawianych pytaniach o autentyczność i sens bycia. Konstytutywna dla podmiotu okazuje się jego wola uczestnictwa w świecie oraz sensotwórcza aktywność. Flakowicz-Szczyrba koncentruje się na obecności swoistej dyspozycji metafizycznej owego podmiotu oraz nowoczesnej świadomości języka. W twórczości Julii Hartwig język stanowi instrument poznawania rzeczywistości, a podmiot naznaczony jest świadomością jego konwencjonalizującej i pośredniczącej funkcji. Świat jawi się jako zawsze uwikłany w tekstową reprezentację. Założenia te spaja przekonanie o uprzywilejowaniu w liryce Hartwig wizualnej percepcji bytu.