Instytut Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk

Bohaterowie dramatów Grochowiaka toczą walkę z wrogim, wykluczającym ich światem, a zarazem zmagają się z własną biologią, starzeniem się, chorobą, a także z nieustającym lękiem – traktowanym przez artystę raczej somatycznie niż psychologicznie. To agon prowadzony przez wykluczonych, którego stawką jest tożsamość negocjowana w walce ze społeczeństwem i z obowiązującymi ideologiami, z mechanizmami historii lub prawami natury, wreszcie z własnym strachem, bólem i słabością. Lęki poranne to synteza rozważań Grochowiaka o samotności, niedopasowaniu, lęku i egzystencjalnej rozpaczy, a także ukoronowanie drogi prowadzącej ku dramatowi lirycznemu.

– Anna Burzyńska, Na głosy