Instytut Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk

Monografię zbiorową Od New Orleans do Mississauga. Polscy pisarze w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie po II wojnie światowej, która powstała niemal trzydzieści lat od chwili intensyfikacji rodzimych badań nad powojenną kulturą polską na Obczyźnie, traktuję w kategoriach cezury, jako gest nowego otwarcia: inicjacji nowej perspektywy badań nad literaturą emigracyjną. Ta nowość polega na uwzględnieniu najważniejszych dyskusji i będących ich konsekwencją przemian, jakie dokonały się we współczesnej humanistyce, w tym w literaturoznawstwie. Mam na myśli inspiracje antropologiczne oraz skupienie na rekonstrukcji mikrohistorii w miejsce opisu historii zdarzeniowej; w szerszej perspektywie teksty te, preferując klucz personalny i odwołując się każdorazowo do autorskich życiorysów, przywracają biografię naukowej refleksji. Monografia otwiera szerokie możliwości dalszych badań i ustaleń. I na tym także polega podkreślane przeze mnie otwarcie: na wskazaniu nowych tematów i sposobów badań dla kolejnych pokoleń literaturoznawców. W ten sposób – głosem badaczy – w praktyce dokonuje się to, co symbolicznie nastąpiło w roku 1989: pełne zniesienie granicy pomiędzy literaturą krajową i emigracyjną, zespolenie ich w jeden organizm – polskiej literatury.