Instytut Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk

Aleksander Błok – romantyk i marzyciel, liryk czystej krwi – zakochał się na śmierć w Rosji. I nie w Rosji dawnej, nie w urojonej – a w takiej właśnie, jaką jest: półdzikiej, rzewnie tęskniącej, pijano-rozśpiewanej, rozpasanej – to znów bijącej się kornie w piersi bohatyrskie i w prochu się tarzającej. Rosja – kraj futurystyczny wszelkich ewentualności – to ma do siebie, że po bliższym poznaniu każe się pokochać.

Witold Wandurski

Trzeba by Błoka zobaczyć. Pięknego sybarytę, chłodnego dandysa, kruchego efeba w młodości, produkt tego, co w Rosji było najlepsze i najbezbronniejsze zarazem, absolutnie godne zachowania dla niej samej, Europy, świata.

Eustachy Rylski

Błok potrafił zdobyć szczególną miłość publiczności. [...] Jednych ceniono, innych szanowano, jeszcze od innych oczekiwano oryginalności, Błoka zaś kochano, dlatego że jego język był tym, którego używała cała czytająca Rosja.

Michaił Bachtin