Instytut Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk

Wacław Potocki, sarmacki mistrz obserwacji, mówi wiele i chętnie na temat twórczości pisarskiej, czytelnik napotyka jednak nie lada problem, chcąc w jakiś sposób uzgodnić większość tych wypowiedzi z rzeczywistymi rozstrzygnięciami poświadczanymi w jego dziełach. Oglądany przez medium własnych decyzji au­torskich, wydaje się Potocki nie przystawać do swego ?ja literackiego, sprawiającego wrażenie poetyckiego ?superego, którego aktywność wyczerpuje się na poziomie werbalnego zadośćuczynienia normie, nie osiąga natomiast wewnętrznej, strukturalnej tkanki tekstów. Pisarz to dzieło. Jeżeli dzieło faktycznie istnieje inaczej, niż mówi o sobie, że powinno istnieć, to z tego pęknięcia, z rozluźnionej spoistości można odczytywać coś, co majaczy jako pisarskie ?wyczucie, artykułujące się na przecięciu normatywnej autoświadomości i realnych kształtów tekstu. Ręka pisząca myśli inaczej niż uwiedzione przez autorytatywne wskazówki (poetyki, Auctores, kultura literacka) pisarskie alter ego artysty: myśli sty lem, nieszczególnie troszcząc się o jego regularność i nieskażoną odstępstwami czystość...